تا جــــــنون فاصلهای نیستـــــــــ از اینجا که منمـ
روزگاری بود که تسبیحِ دلم در بینِ انگشتانِ تو میچرخید. مـن امـا با هــر مهره، ذکـــــــر مـیگفتم بر مهـربانیات. "یا حبیب من لا حبیب له" تا روزی که هبوط، سهــمِ حسرتِ مـن شد از قدر ندانستنِ آن روزگارِ بهشتی! بندِ تسبیحِ دلم پاره شد و مهرههایش خاک را به میهمانی رفتند. دیگـــر تسبیح نداشتم تا تمنــایِ دستانت، نفسم را به شماره بیاندازد! دلم –مثلِ دلِ آدمهایِ دنیا- انار شد. اناری عاشق با یاقوتهایی سرخ! دلم –مثلِ دلِ آدمهایِ دنیا- تنگ شد. تنگِ روزهایِ باتویی... روزهایِ پیش از هبوط... انارِ دلم ترک برداشت. خاک،میزبانِ یاقوتهایِ دلتنگیام شد. من امـــا هنوز به دنبالِ مهرههایِ تسبیحم بودم. و نمیدانستم چطور میشود دوباره تسبیح ساخت! دوباره انار داشت! اما... مهرهها را از خاک برچیدم. هر کدام بویِ روزهــایِ باتوییام را میداد، گمشدهیِ تسبیحِ دلم بود. یک، دو، سه،...، صد. تمام شد! صد مهرهیِ دلِ صدپارهام را به بند کشیدم. رشتهیِ تسبیحم اما دیگر بویِ تو را نداشت. رشتهیِ تسبیحم از دنیایِ دوری و دلتنگــی بود. حســــی گنگ در این میانه فهمانیدم که باید بیشتر مراقبِ دلم باشم. این تسبیح دوباره اگـــــــر پاره شود، دیگر شناسایِ تو نخواهدبود! یاقوتها اما همچنان رویِ خاک بودند. و هنوز هم ...! کسی چــــه میداند که تمامتِ این دانهها، امانتِ روزِ الستِ توست! جمعشان نمیآورم! بگذار این دلِ تکثیـــــــر شده در هزار، در جستوجویِ هر دانه، تو را فرایاد آورد. بگذار این یاقوتها، میعادگاهِ من و تو باشند، ...تا ابد! دنیایِ خاکی جایِ من نیست! فَقَدْ هَرَبْتُ اِلَیْک...تا جنون! ______________________________ همچنان "ناموس خدا" هستم،اما اینجا حرفهایی را مینویسم که در قالب "میخواهم زن باشم" نمیگنجد!
.
.
.
م____ ادر استــــــــ... دیگر!!
همه دست به دامانش میشوند...
حتی آتش کینه ی عدو...
خودتـــــــ که بهتر میدانی بانو...؟!!