تا جــــــنون فاصلهای نیستـــــــــ از اینجا که منمـ
روزگاری بود که تسبیحِ دلم در بینِ انگشتانِ تو میچرخید. مـن امـا با هــر مهره، ذکـــــــر مـیگفتم بر مهـربانیات. "یا حبیب من لا حبیب له" تا روزی که هبوط، سهــمِ حسرتِ مـن شد از قدر ندانستنِ آن روزگارِ بهشتی! بندِ تسبیحِ دلم پاره شد و مهرههایش خاک را به میهمانی رفتند. دیگـــر تسبیح نداشتم تا تمنــایِ دستانت، نفسم را به شماره بیاندازد! دلم –مثلِ دلِ آدمهایِ دنیا- انار شد. اناری عاشق با یاقوتهایی سرخ! دلم –مثلِ دلِ آدمهایِ دنیا- تنگ شد. تنگِ روزهایِ باتویی... روزهایِ پیش از هبوط... انارِ دلم ترک برداشت. خاک،میزبانِ یاقوتهایِ دلتنگیام شد. من امـــا هنوز به دنبالِ مهرههایِ تسبیحم بودم. و نمیدانستم چطور میشود دوباره تسبیح ساخت! دوباره انار داشت! اما... مهرهها را از خاک برچیدم. هر کدام بویِ روزهــایِ باتوییام را میداد، گمشدهیِ تسبیحِ دلم بود. یک، دو، سه،...، صد. تمام شد! صد مهرهیِ دلِ صدپارهام را به بند کشیدم. رشتهیِ تسبیحم اما دیگر بویِ تو را نداشت. رشتهیِ تسبیحم از دنیایِ دوری و دلتنگــی بود. حســــی گنگ در این میانه فهمانیدم که باید بیشتر مراقبِ دلم باشم. این تسبیح دوباره اگـــــــر پاره شود، دیگر شناسایِ تو نخواهدبود! یاقوتها اما همچنان رویِ خاک بودند. و هنوز هم ...! کسی چــــه میداند که تمامتِ این دانهها، امانتِ روزِ الستِ توست! جمعشان نمیآورم! بگذار این دلِ تکثیـــــــر شده در هزار، در جستوجویِ هر دانه، تو را فرایاد آورد. بگذار این یاقوتها، میعادگاهِ من و تو باشند، ...تا ابد! دنیایِ خاکی جایِ من نیست! فَقَدْ هَرَبْتُ اِلَیْک...تا جنون! ______________________________ همچنان "ناموس خدا" هستم،اما اینجا حرفهایی را مینویسم که در قالب "میخواهم زن باشم" نمیگنجد!
کم گریه کن
شاعر : کمال مومنی
کم گریه کن که گریه امانت بریده است
گویا که وقت رفتن بابا رسیده است
حق داری از غمش به سرو سینه می زنی
چون مثل او کسی به دو عالم ندیده است
در روز آخرش چه شده این چنین نبی
جز اهل بیت تو زهمه دل بریده است
بر روی سینه اش حسنین ناله می زنند
اشکش بر ای هر دو زغم ها چکیده است
برگو که مرتضی چه شنیده کنار او
رنگش چنین زطرح مسائل پریده است
اینجا همه برای شما گریه می کنند
چون از سقیفه بوی جسارت وزیده است
این روزها به پشت در خانه ات مرو
گویا عدو که نقشه ی قتلت کشیده است
جان حسین و جان حسن جان مرتضی
کم گریه کن که گریه امانت بریده است